Jest to opowieść o komunistycznej Polsce i ludziach, którzy byli podstawą istnienia systemu, zomowcach, czyli bijącym sercu partii. Bohater tej opowieści obecnie mieszka w willi pod Warszawą i cieszy się wysoką emeryturą, nie martwiąc się, że zagrozi mu utrata przywilejów, taka jaka spotkała nauczycieli czy kolejarzy od pomostówek.

Nastał już zmierzch, na ulicy ucichły ostatnie ryki. Pospólstwo zostało rozpędzone przez dzielnych zomowców. Już milczy ulica oczyszczona przez najbardziej czcigodnych obywateli Polski Ludowej. Czas im, spracowanym i zmęczonym wracać do domu. W domu żona czeka z ciepłą kolacją. Chłopcy muszą się najeść, aby nadrobić braki kalorii, utraconych podczas uganiania się za opozycyjną hołotą. Igor, jeden z milszych mieszkańców Kawęczyńskiej, wraca strudzony do domu. Rąk, zmęczonych od pałowania demonstrantów, prawie nie czuje.

Z utęsknieniem czeka na miłe dłonie żony, które cudownym masażem uśmierzą jego cierpienia. Już po starych schodach kamienicy wchodzi, spotyka po drodze Pana Janka, weterana NKWD. Uścisk dłoni i klasyczne: „Dobry wieczór towarzyszu”, puentują ten piękny, bezchmurny wieczór. Igor wchodzi do domu. Dzieci rzucają się tatusiowi na szyję. Nie mogły się już doczekać powrotu Taty po jego ciężkiej pracy. Igor szczerze się wzruszył tym rodzinnym obrazkiem. Idzie do kuchni, gdzie czeka na niego ciepła kolacja, jajecznica na boczku. Pocałunek w usta od pięknej żony, kieliszeczek wódki na rozgrzewkę i Igor zabiera się do konsumpcji. Miał bardzo męczący dzień. Pracował do wieczora. Żona zabiera jego mundur do prania, bo zaplamił go krwią jakiś protestujący wróg władzy ludowej z Polmosu na Ząbkowskiej. Nie będzie już przeszkadzał, nawet na Szaserów mu nie pomogą, bo Igor wie jak użyć kija, by tacy ludzie odpoczęli już na zawsze.

Problem jest jeden… Czy krew da się sprać, a nowy mundur dużo kosztuje. Dzieci nie będą przecież chodzić w łachach. Rodzina tak zacnego człowieka jak Igor musi żyć na poziomie. Dobrze, że rozpędzili tych z Polmosu…Robole chciały podwyżek. A tak nie będzie podwyżek i dzięki temu wódka nie zdrożeje. Całe szczęście! Jadźka, żona Igora nie może się nachwalić mężem. Jaki to wspaniały człowiek! Ciężko pracuje zamiast z kolegami gorzałkę duldać. Wszystkie kobiety na Kawęczyńskiej zazdroszczą jej takiego chłopa. Igor chodzi na każdą wywiadówkę do szkoły swych dzieci. Dba o nie, czyta im bajki o młodym Soso, żeby poznawały piękno kultury i rozwijały swą wyobraźnię. Nad ich łóżkami wiszą portrety Towarzyszów Stalina i Dzierżyńskiego.

Jest to porządny ludowy dom. Ale plecy dziś wyjątkowo Igora bolą, bo bydło z Polmosu strasznie się rzucało. Ale boskie ręce Jadźki uleczą wszystko. Ból minie, tak jak minie czas ulicznych prowokatorów. Teraz czas już iść spać, jutro trzeba być pod placem Defilad i ochraniać przemówienie Towarzysza Gomółki, bo wróg ludu nie śpi, a walka klasowa się zaostrza.Trzeba bronić zdobyczy rewolucji i Igor musi być wypoczęty na rano. Dzieci muszą iść spać, by nie przeszkadzały w zaśnięciu Tatusiowi. Z trudem przyjmują stanowczy ton głosu matki, bo chcą jeszcze posłuchać tych pięknych bajek opowiadanych im przez Tatę. Ale matki trzeba słuchać, bo matka jest jedna i zasługuje na szacunek.

Dzieci wiedzą co im wolno a czego nie.Są dobrze wychowane, bo nad ich rozwojem czuwa porządny, uczciwy zomowiec Igor, obserwowany z portretów na ścianach przez wielkich budowniczych socjalizmu i pokoju. A różnie bywało w ich życiu. Czasem, gdy pasiasty dywersant z zachodu psuł zbiory, to i ziemniaków na stole nie było. Ale wraz z zatrudnieniem w ZOMO sytuacja się poprawiła, bo tylko w Polsce Ludowej władza dba o uczciwych budowniczych demokracji, takich jak zomowcy. A pracę mają nie lada ciężką, gdyż prowokatorzy uliczni, inspirowani przez zachodnich podżegaczy wojennych, potrafią zranić.

Jeden zomowiec, niejaki Heniek ze Stalowej, stracił oko, które wybił mu jakiś faszyzujący student o żydowskim nazwisku. Spotkała go jednak zasłużona kara, mściwa pięść obrońców spokoju, zomowców. Teraz ten marny studencina już ma czas, by zastanowić się nad swym ohydnym czynem wobec Heńka, gdyż spoczywa wśród wielu wywrotowych krzyży na warszawskim Bródnie. Ale wróćmy do Igora, ten już zmówił pacierz, spełnił małżeński obowiązek i zasnął…Śni o nowych zdobyczach socjalizmu i ruchu ludowego. Marzy o Polsce wolnej od prowokatorów ulicznych, chce godnie wypełniać swe zomowskie obowiązki. Nie przeszkadzajmy temu człowiekowi honoru, niech wypoczywa, bo jutro kolejny ważny dzień. Oby Igor nie miał zakwasów…

Krzysztof

Socjolog, pasjonat fotografii