Adam i Ewa żyli w Raju w zgodzie z Bogiem. Kiedy się zbuntowali przeciwko Bogu, utracili to wszystko. Zmuszeni byli, tak samo jak ich potomkowie, czyli cała ludzkość na ziemi tułać się po ziemi i szukać własnego miejsca w życiu. Raj, czyli Eden to biblijne piękne miejsce na ziemi, pełne zieleni, kwiatów, kolorów, szczęśliwych zwierząt, czyli miejsce spełnienia marzeń i wiecznego szczęścia, do którego dąży człowiek. Czy jest na ziemi Raj i gdzie on jest? Szukać go warto, ale czy człowiek go znajdzie? Ja jestem optymistką?
O tych sprawach bardzo pięknie opowiada indyjski film „Wszystkie Odcienie Światła.”
Film „Wszystkie Odcienie Światła” zaczyna się nocnymi zdjęciami oświetlonego miasta, Mumbaju. Pokazany jest bazar, zatłoczona ulica i ludzie jadący pociągiem. Pojawia się napis, że Mumbaj to miasto marzeń ludzi przyjeżdżających do niego ze wsi. Potem jest tytuł „Wszystkie Odcienie Światła”. Bohaterkami filmu są trzy kobiety: Prabha, której mąż wyjechał do Niemiec, Anu i wdowa Parvaty. Wszystkie trzy przyjechały z indyjskiej wsi do Mumbaju w poszukiwaniu pracy i marzeń. Wszystkie trzy pracują w mumbajskim szpitalu. Prabha i Anu są pielęgniarkami, Parvaty salową. Prabha i Anu mieszkają razem, Parvaty w domu odziedziczonym po zmarłym mężu. Prabha jest zauroczona lekarzem pracującym w szpitalu. Kiedy jednak jemu kończy się kontrakt, proponuje Prabhie, by wyjechała razem z nim. Ta jednak mówi mu: Przecież jest mężatką! Dom Parvaty przejmuje developer i zamierza go zburzyć. Prabha razem z Parvaty idą do prawnika, ale ten mówi, że nic nie może zrobić, bo Parvaty nie ma dokumentów na własność domu. Młodą Anu rodzice chcą wydać za mąż i podsyłają jej różnych kandydatów. Anu jednak żadnego nie chce, bo zakochała się w młodym muzułmaninie. Ich związek nie ma przyszłości, bo ani rodzice jej ukochanego nie zaakceptują jej, ani jej rodzice nie zaakceptują muzułmanina. Parvaty podejmuje decyzję o powrocie na wieś i przyjęciu tam pracy sprzątaczki w hostelu. Wszystkie trzy wyjeżdżają na wieś nad morzem, Prabha i Anu na jeden dzień, odwożą Parvaty. Do Anu na wieś przyjeżdża jej ukochany. Dochodzi między nimi do spełnienia miłości. Morze wyrzuciło topielca. Prabha go ratuje. Okazuje się, że to nie widziany wiele lat jej mąż. Jej mąż proponuje Prabhie, by wróciła z nim do Niemiec. Dotyka ją, ale Prabha mówi zostaw mnie. Wieczorem wszystkie siedzą w hostelu, w którym pracuje Parvaty. Anu przedstawia im narzeczonego. Akceptują go. Siedzą na dworze w kawiarni. kelnerka tańczy. Rozbłyskują światła i fajerwerki. Obraz się oddala. Widać tylko z daleka tańczącą kelnerkę. Napisy i na końcu tytuł filmu „Wszystkie Odcienie Światła” . Koniec.
Film „Wszystkie Odcienie Światła” to dramat obyczajowy. Osadzony jest w realiach hinduskich i bardzo dobrze je pokazuje. Widzimy mentalność indyjską. Na początku np. kobiety jadą pociągiem i jest napis: od 7 do 21 pociąg tylko dla kobiet. Bohaterka chodzi ubrana w narodowy hinduski strój, Sari. Film pokazuje Mumbaj z reporterską wprost realnością, widzimy więc tak charakterystyczne dla hinduskich miast zatłoczenie, widzimy slumsy obok nowoczesnych wieżowców. Szpital jest biedny i z higieną na bakier. Widzimy tak charakterystyczny dla Indii obrazek: bohaterka nie może obronić prawa do swojego domu, bo nie ma dokumentów. Dzięki temu filmowi i jego ciekawej akcji bardzo dobrze poznajemy Indie, ich miasta, wieś, obyczajowość. Film jest ciekawy, ale akcja jest bardzo wolna i to może niektórych nużyć. Jest to jednak celowy zamysł. Przez bowiem nudną, dłużącą się akcję film bardzo dobrze pokazuje życie bohaterek – hinduskich samotnych kobiet, których życie bez męża w mieście jest nie do pozazdroszczenia. Można powiedzieć, że ten film jest nudny jak życie bohaterek. Na marginesie film pokazuje problem migracji, ale od… strony kobiet, których mężowie wyjechali do Europy za pracą. Życie takiej kobiety w Indiach jest nie do pozazdroszczenia. Samotne, wiecznie na cenzurowanym, nie mają prawa ułożyć sobie życia. Czekają…. Mnie życie Prabhy skojarzyło się z piosenką: „Jeszcze się tam żagiel bieli, chłopców, którzy odpłynęli…” Film jest nudny i smutny jak… życie tych samotnych kobiet. Kiedy bohaterki wyjeżdżają na wieś widzimy zatłoczony dworzec i zatłoczony pociąg i napis: Mumbaj to utrata marzeń. Bardzo pięknie jest pokazany kontrast między miastem i biedną indyjską wsią na korzyść wsi. Wieś to sielanka , spełnienie marzeń. Film doskonale operuje symbolem. Najpiękniejszy symbol to morze. Pokazane kiedy między bohaterami następuje spełnienie miłości. Symboliczna jest też końcowa scena, kiedy bohaterki siedzą na plaży w kawiarni w nocy, a kelnerka tańczy i film kończy się tą sielanką , radosnym tańcem na plaży. Tytuł „Wszystkie Odcienie Światła” też jest symboliczny. Światło to najpiękniejszy symbol filmu, to światła wielkiego miasta, to rozświetlone neony, fajerwerki. Światła w filmie to symbol marzeń o lepszym życiu. I najpiękniejsza końcowa scena: rozświetlona w nocy kawiarnia na plaży i fajerwerki. Marzenia… Film nie jest lekki, łatwy i przyjemny. To film z górnej półki. Polecam go widzom, co lubią myśleć w kinie i tym, co… chcą odbyć wspaniałą podróż do egzotycznych Indii.
Marzenie to fantazje powstające podczas snu. Marzenia to fantazje, dążenia, często nierealne, które powstają w wyobraźni człowieka. Człowiek często dąży do realizacji marzeń i to jest piękne. Jednak nie zawsze marzenia się spełniają. rozbieżność między marzeniami, a ich odzwierciedleniem w realnym życiu często prowadzi do zahamowań psychicznych, frustracji, a u osób najmniej odpornych do chorób psychicznych. Mówi się, że urojenia w schizofrenii to nic innego jak powrót do jaźni nierealnych marzeń. Chory widzi i przeżywa rzeczy, których nie ma w realnym życiu, które są często absurdalne. Postępuje nieracjonalnie, bo mu się wydaje, że realizuje rzeczywistość, którą widzi.
Marzenia warto mieć. Każdy zdrowy człowiek ma marzenia. Marzenia są piękne. Najpiękniejsze marzenia są marzenia dzieci. I rzeczą rodziców jest takie sprawianie warunków, by marzenia ich dzieci się spełniały, o ile są realne i dziecko ma do nich talent. Zawiedziony w swoich marzeniach człowiek dorosły będzie miał pretensje do rodziców, że uniemożliwili mu spełnienie marzeń, a w skrajnych wypadkach doprowadzi go to do choroby psychicznej, w tym schizofrenii. A schizofrenię spowodowaną zawiedzionymi , niespełnionymi marzeniami bardzo trudno się leczy. Bo nie leczy się przyczyny! Trudno bowiem doprowadzić do spełnienia dziecięcych marzeń u dorosłego człowieka.
Najpiękniejszą marzycielką była rudowłosa Ania z Zielonego Wzgórza z powieści Lucy Maud Montgomery. Moja ukochana powieść, do tej pory lubię ją czytać. Wychowałam się na niej. Marzenia Ani się spełniły, jej marzenia to szczęśliwa rodzina i dzieci. Marzenia autorki cyklu powieściowego o Ani nie bardzo. Zasłynęła jako pisarka dla dzieci, a chciała… pisać ambitne powieści dla dorosłych. Zmagała się z depresją.
Raj czyli Eden to także marzenie. Marzenie człowieka o szczęściu, o życiu w harmonii z Bogiem i przyrodą, marzenia o oglądaniu Boga. Oby nie był to… Raj utracony?
Mój Raj to mój ukochany mąż, moje dzieci. A moje marzenie to… by dzieci dostały się na wymarzone studia. Marzenie na ten rok. Na następny zaplanuję inne marzenie. Warto marzyć, bo marzenia ubogacają życie!!!
Jestem prawnikiem, psychologiem i dziennikarzem, w kolejności, w której napisałam. W dziennikarstwie piszę co mi w duszy gra, ale uważam by było to sensowne, miało treść i spełniało społeczną rolę.