Kolejna rocznica tragicznych Dni Sierpniowych w Lubinie / woj. dolnośląskie/. Lubin jak zwykle będzie je uroczyście obchodził. W Lubinie w tragicznych dniach esbeckiej prowokacji 30-31 sierpnia 1982r. ZOMO zastrzeliło 33 osoby, wiele było rannych. Rannych znoszono do kościoła. Tzw. Duży Kościół jako jedyny był w czasie tych Wydarzeń otwarty. A ile znalazło śmieć od gazu w kanałach! Znam przypadek, kiedy jedną osobę zmuszono, by jeździła z zomowcami nyską. A kiedy zobaczyła na co się zanosi i wysiadła strzelono do niej… Lubin to młode miasto. Od podstaw powstało wraz z budową Zagłębia Miedziowego. Jego młoda historia związana jest z komuną, a można powiedzieć, że… nie ma w ogóle historii. Nie ma się co dziwić więc, że historii Tragicznego Sierpnia władze miejskie Lubina uchwyciły się jak pijany płotu. Każdy musi mieć swoją historię. Państwo, miasto czy ludzie bez historii są tylko spróchniałym drzewem i nie mają przyszłości. A mieszkańcy Lubina…? Dla mieszkańców Lubina Dni Sierpniowe to… pamięć o ich bliskich! Oby jak najdłużej!!!

Joanna C. pochodzi z tzw. „młodej rodziny”, której historia wywodzi się od rewolucji w 1945r. Jej rodzina nie miała historii, niczym się dla narodu i Państwa nie odznaczyła. Pochodzi z Kresów, z tak biednej wsi, o której Tuwim pisał, że „srać chodziła za chałupę…” albo jak mówią Kresowiacy dowcipnie, że ubikację mieli na wzór syberyjski, tzn. chodzili do lasu i kijem oganiali się od wilków, a w chałupie było klepisko na podłodze. Dla dziadka Joanny C. przyjazd na Ziemie Odzyskane to był dar od losu. Tu dostali dobrze wyposażony dom murowany po Niemcach i tu w czasach stalinowskiej walki o normy otrzymał posadę dyrektora przedsiębiorstwa budowlanego, choć żadnych szkół nie skończył i nie umiał czytać. Tu dziadek Joanny C. tworzył sobie szczytną historię rodziny. Po przewrocie w 1990r czasy się zmieniły. Joanna C. okazała się mało inteligentna, by się wykształcić. Zaczęła studia, ale ich nie skończyła. Próbowała kupić cudza pracę magisterską, ale sprawa się wydała. Aferę Joanna C. zakończyła próbą samobójczą. Dziś leczy się na schizofrenię i od lat jest na rencie. Nigdy nie pracowała. Żyje odcinając kupony od tego, co wymyślił dziadek. Każdemu kto chce słuchać opowiada, że jej babka zginęła w Oświęcimiu, a dziadek jako oficer Armii Krajowej dostał się dobrowolnie do Oświęcimia i tam założył ruch oporu. Mówi też, że pochodzi z hrabiów, a rodzina miała pałac na Kresach. Ludzie jednak pukają się w czoło i i nikt nie wierzy? Czy należy się śmiać z potrzeby ludzi tworzących sobie historię?

Historia to wg. definicji encyklopedycznej to dzieje, przeszłe zdarzenia. najczęściej datuje się ją jako dzieje od powstania cywilizacji.

Naród to duża wspólnota ludzi, których łączą takie wspólne cechy jak język, kultura, historia, terytorium, a często świadomość przynależności do tej grupy. Często naród utożsamia się z państwem. Jednak naród i państwo to dwa różne pojęcia. Mogą być tzw. państwa narodowe, ale… może też istnieć naród bez własnej państwowości, jak np. Żydzi, a niegdyś i naród polski.

Państwo to zorganizowana politycznie społeczność zamieszkująca określone terytorium, posiadająca suwerenną władzę i zdolność do nawiązywania stosunków międzynarodowych. Zdrowe państwo by prawidłowo funkcjonować musi posiadać naród i własną historię. Można utworzyć państwo z grupy etnicznej, takim państwem jest jeszcze obecnie Ukraina. Ale takie nowe państwa cały czas tworzą własny naród i własną historię. Państwo bez własnej historii nie jest pełnowartościowym państwem. Historia jest bardzo ważnym elementem państwowości. Państwa bez własnej historii nie czują przynależności narodowej , nie czują się silne i podobnie jak człowiek z ograniczoną osobowością cechują się niepewnością siebie i niską samooceną. Takie państwa starają się na siłę stworzyć własną historię i własnych bohaterów. Niektórzy twierdzą, że takim państwem jest Ukraina. Stworzona z grupy etnicznej trochę na siłę, z uporem tworzy własną historię z czasów II Wojny Światowej i z ukraińskiej zbrodniczej UPA robi bohaterów, a z jej dowódcy Bandery – zbrodniarza wojennego bohatera. Niektórzy twierdzą, że takie „robienie” historii na siłę nie buduje państwa, a… doprowadzi do jego zagłady. Tymczasem prawda jest taka, że obecna wojna zaborcza Rosji sprawiła, że ludność Ukrainy poczuła prawdziwy związek ze swoim młodym państwem, poczuli odpowiedzialność za swój kraj i postanowili nawet zginąć za jego wolność. Teraz dopiero rodzi się historia Ukrainy. W bólach rodzi się naród ukraiński.

Każdy człowiek, każde miasto, każde państwo chce mieć swoją historię. Historia jest bardzo ważna, bo buduje tożsamość. Kiedy ktoś nie ma własnej historii stara się ją sam sobie stworzyć, często na siłę. To bardzo szkodliwe i destrukcyjne zjawisko. Jednostka oparta na kłamstwie nie jest zdrową jednostką. Kłamstwo ma krótkie nogi i najczęściej wychodzi na wierzch. Kłamstwo rodzi tylko iluzję szczęścia. Można oszukać wszystkich, ale nie samego siebie, a kłamstwo historyczne to oszukanie samego siebie. To w dłuższym okresie rodzi frustrację, człowiek gubi się w świecie iluzji. Tworzą się urojenia i… powstanie schizofrenia. Kłamstwo historyczne to jedna z przyczyn schizofrenii. A bardzo trudno ją leczyć, kiedy człowiek wypiera prawdę o swoim prawdziwym pochodzeniu i historii swojej rodziny.

Lubin jest przykładem takiego… schizofrenicznego miasta. Przedwojenną historię miasta komuniści wymazali z podręczników, a przedwojenne książki poszły na przemiał w jedną noc. Komunistyczną historię miasta dzisiejsze władze wypierają. Zastępują ją robieniem historii z tragedii Sierpnia 1982r. Na jak długo im to starczy? Tym bardziej, że oficjalna jest również zafałszowana…

Dopóki będą żyli Lubinianie, którzy przeżyli dni 30 0 31 sierpnia 1982r będzie historia, pamięć i… święto! Ale jak długo? Młodzież już nie chce martyrologii. Chce żyć normalnego kraju. Chce Zachodu? Czy na pewno? Duża ilość głosów oddanych przez młodzież na Konfederację świadczy o czymś innym… A zatem droga młodzież: z czym Wam się kojarzy Zbrodnia Lubińska? Warto wiedzieć..?

Barbara

Jestem prawnikiem, psychologiem i dziennikarzem, w kolejności, w której napisałam. W dziennikarstwie piszę co mi w duszy gra, ale uważam by było to sensowne, miało treść i spełniało społeczną rolę.